Η 50η ταινία κινουμένων σχεδίων της Disney εμπνέεται από ένα γνωστό παραμύθι και κινείται στα καθιερωμένα επίπεδα της εταιρίας...Μια φορά κι έναν καιρό, σ' έναν πανύψηλο πύργο στην καρδιά ενός καταπράσινου δάσους, ζούσε η Ραπουνζέλ, ένα κορίτσι αλλιώτικο από τ’ άλλα. Με μοναδική της παρέα τον Πασκάλ, έναν μικρό πράσινο χαμαιλέοντα και μόνη της διασκέδαση να γεμίζει τους τοίχους ολόγυρά της με ζωγραφιές εμπνευσμένες από τα όσα θαυμαστά φανταζόταν ότι κρύβονται εκεί έξω, περίμενε καρτερικά την ημέρα όπου θα συμπλήρωνε το 18 έτος της ηλικίας της, με την ελπίδα να της παρουσιαστεί η ευκαιρία να ξεκινήσει για τη μεγάλη περιπέτεια. Όμως, η μοχθηρή Μητέρα Γκόθελ, η οποία, από την ημέρα που την έκλεψε – μωρό ακόμα – από τους βασιλείς γονείς της, φρόντιζε να μην της λείψει ποτέ τίποτα, επέμενε να την κρατά έγκλειστη για έναν και μόνο λόγο: οι αφύσικα μακριές, χρυσαφένιες πλεξούδες της είχαν τη μαγική δύναμη να χαρίζουν νιάτα και ομορφιά σε όποιον ερχόταν σε επαφή μαζί τους. Ο Φλιν Ράιντερ, ένας γοητευτικός τυχοδιώκτης και παράνομος που καταφεύγει κυνηγημένος στον πύργο της Ραπουνζέλ, θα της δώσει την ευκαιρία να γνωρίσει τον έξω κόσμο, να ζήσει μεγάλες περιπέτειες, να ανακαλύψει τον εαυτό της...
Το τελευταίο animation της Disney είναι μια τυπικά αξιοπρεπής δουλειά της εταιρίας. Αρκετά χαριτωμένο και καλοφτιαγμένο, έχει αστεία για τα μικρά παιδιά, ρομαντισμό για τα κορίτσια, περιπέτεια για τα αγόρια και κάποιες πινελιές έξυπνου χιούμορ για τους μεγάλους. Λείπει όμως η ξεχωριστή έμπνευση και μαγεία. Γι’ αυτά μάλλον πρέπει να περιμένουμε τις επόμενες δουλειές της Pixar...
Θοδωρής Τσιάτσικας