‘Προϊστορικό’ animation, διασκεδαστικό και θεαματικό, αλλά χωρίς να ξεπερνάει τις συμβάσεις του ‘οικογενειακού’ target group και τους περιορισμούς ενός όχι πολύ εμπνευσμένου σεναρίου...Οι Κρουντς μας διηγούνται την ιστορία της πρώτης μοντέρνας οικογένειας του κόσμου, που εκτυλίσσεται σε μιαν άγνωστη μέχρι σήμερα εποχή, την Κρουντάκιο Περίοδο – μια εποχή που η Μητέρα Φύση έκανε διάφορα πειράματα, με αποτέλεσμα ο πλανήτης μας να είναι γεμάτος από μια απίστευτα αλλόκοτη χλωρίδα και πανίδα. Σ’ αυτόν ακριβώς τον κωμικά επικίνδυνο κόσμο, για την οικογένεια Κρουντς αρχίζει η περιπέτεια της αναζήτησης ενός καινούργιου σπιτικού, όταν η σπηλιά της καταστρέφεται. Σαν να μην είναι αρκετά δύσκολη η επιβίωση για κάποιον που έχει χάσει τη φόρμα του, ο πατριάρχης Γκρουγκ (Νίκολας Κέιτζ) σύντομα έρχεται αντιμέτωπος με έναν νεαρό και γυμνασμένο νομάδα, τον Γκάι (Ράιαν Ρέινολντς), που ερωτεύεται την έφηβη κόρη του Γκρουγκ, την Έεπ (Έμα Στόουν). Στο τέλος της περιπέτειας όμως οι Κρουντς θα καταφέρουν να εξελιχθούν, να δαμάσουν το φόβο τους για τον άγνωστο κόσμο και ν’ ανακαλύψουν ότι για να επιβιώσουν έχουν όλα όσα χρειάζονται: ο ένας το άλλον.
Προσπαθεί να συνδυάσει την ιδέα των «Flintstones» (μια αναχρονιστική οικογένεια προϊστορικών ανθρώπων) με την αισθητική του «Avatar» (ένας φανταστικός, πολύχρωμος κόσμος με παράξενα πλάσματα) και τη διαδρομή των «Ice Age» (κωμικοί ήρωες σε περιπετειώδη αναζήτηση ενός ασφαλούς καταφυγίου εν μέσω κοσμογονικών αλλαγών), ενώ το κυρίαρχο θέμα είναι μια όχι τόσο δουλεμένη παραλλαγή μιας ντισνεϊκής οικογενειακής sitcom (ο οπισθοδρομικός πατέρας που έρχεται αντιμέτωπος με το καινούριο –και με την ανεξαρτητοποίηση της έφηβης κόρης του). Η ταινία κυλάει ευχάριστα, αλλά η θεαματική φαντασμαγορία είναι απλά μια ένδειξη της χαμένης ευκαιρίας για κάτι πιο διασκεδαστικό και συναρπαστικό αν είχε αφεθεί η φαντασία να κυριαρχήσει πάνω σε μια όχι ιδιαίτερα πρωτότυπη και εμπνευσμένη συρραφή από δοκιμασμένες συνταγές που απευθύνονται στο ‘family’ κοινό.
Θοδωρής Τσιάτσικας