Είναι σίγουρα δύσκολη απόφαση για ένα ζευγάρι να δεχτεί τη συμμετοχή και μιας άλλης γυναίκας στην προσπάθεια να αποκτήσει παιδί. Όμως σε κάποιες περιπτώσεις, η παρένθετη μητέρα είναι η μόνη λύση προκειμένου να αποκτήσει αυτό που τόσο επιθυμεί. Πώς είναι όμως να βρίσκεσαι από την άλλη πλευρά; Πώς νιώθει μια γυναίκα που κυοφορεί ένα έμβρυο, γνωρίζοντας ότι δεν της ανήκει και πως, αν και θα ζει μέσα της για εννέα μήνες, θα πρέπει να το δώσει στην αγκαλιά μιας άλλης αμέσως μετά τον τοκετό;.
Η Σάνον Γκάρνερ είναι μια 34χρονη γυναίκα από την Αυστραλία, μητέρα δύο παιδιών που πρόκειται σε μερικές εβδομάδες να φέρει στον κόσμο ένα παιδί που δεν θα είναι δικό της. Στη χώρα της, γεννιούνται γύρω στα 15 παιδιά το χρόνο μέσω παρένθετης μητέρας και οι γυναίκες που αναλαμβάνουν να κυοφορήσουν τα έμβρυα είναι εθελόντριες, καθώς η διαδικασία απαγορεύεται να γίνει με «εμπορικούς» όρους, δηλαδή να πληρωθούν για την υπηρεσία. Να τι είπε για την εμπειρία της στην κυριακάτικη έκδοση της εφημερίδας Morning Herald του Σύδνεϋ:
«Εδώ και χρόνια με ενθουσίαζε η ιδέα να γίνω παρένθετη μητέρα, κυρίως μετά τη γέννηση των δικών μου παιδιών. Συνέχεια παρακολουθούσα στην τηλεόραση εκπομπές για μωρά ή μητέρες κι έβλεπα μία που λεγόταν Young Surrogates. Η σημασία του δώρου που μπορούσαν να προσφέρουν αυτές οι γυναίκες, με έκανε να σκεφτώ να γίνω κι εγώ παρένθετη μητέρα. Από τη στιγμή που μπήκε στο μυαλό μου η ιδέα, ήθελα όσο τίποτα να το κάνω.
Είχα περάσει τις δύο εγκυμοσύνες μου σχετικά ανώδυνα κι η διαδικασία του τοκετού ήταν για μένα μια εμπειρία που με έκανε να νιώθω απίστευτα δυνατή. Μετά τη γέννα του δεύτερου παιδιού μου, έτυχε να παρακολουθήσω από κοντά κάποιες περιπτώσεις ανθρώπων που ζούσαν τον πόνο να θέλουν πολύ ένα παιδί και να μην μπορούν να αποκτήσουν κι αυτό με έκανε να αναζητήσω περισσότερες πληροφορίες για το πώς μπορεί να γίνει κάποια παρένθετη μητέρα. Βλέποντας τα δικά μου παιδιά να μεταμορφώνονται από νεογνά σε μικρά αξιοθαύμαστα ανθρωπάκια συμπονούσα όσους δεν μπορούν να ζήσουν αυτή την εμπειρία, είτε για ιατρικούς λόγους είτε λόγω του σεξουαλικού τους προσανατολισμού. Ήξερα ότι μπορούσα να κάνω κάτι για να το αλλάξω αυτό για κάποιο ζευγάρι.
Γνώρισα τους γονείς του παιδιού που κυοφορώ μέσω κοινών γνωστών και εκείνη τη στιγμή ένιωσα σαν να ευθυγραμμίστηκαν τα αστέρια. Δεν το έχουμε μετανιώσει ούτε για μια στιγμή, χάρη στην επικοινωνία, τη θετική σκέψη και την κατανόηση που υπάρχουνμεταξύ μας. Συναντηθήκαμε τον Ιούνιο του 2013 και λίγο μετά ξεκινήσαμε τις διαδικασίες που απαιτούνται για να εγκριθεί η εξωσωματική γονιμοποίηση. Στην αρχή, σκέφτηκα να χρησιμοποιήσω δικά μου ωάρια αλλά δεν ένιωθα πολύ άνετα κι έτσι επιλέξαμε ένα δανεικό. Ήξερα ότι δεν θα μπορούσα να νιώθω ότι ένα κομμάτι μου ζει μακριά μου κι ότι ίσως μου ήταν μετά πιο δύσκολο να αποχωριστώ το μωρό.
Η πρώτη εμβρυομεταφορά έγινε στις 17 Μαρτίου. Ήταν ένας πολύ προγραμματισμένος και αποστειρωμένος τρόπος να μείνεις έγκυος κι ένιωθα πολύ ασφαλής και σίγουρη κατά τη διαδικασία. Όταν ήμουν έγκυος στα παιδιά μου δεν έδινα μεγάλη σημασία στο πώς λειτουργούσε το σώμα μου ούτε η ευθύνη μού φαινόταν τόσο μεγάλη. Αυτή τη φορά όμως κάποιος άλλος είχε εμπιστευτεί το σώμα μου για να μεγαλώσει το μωρό του. Δεν ήθελα να αποτύχω ή να τους απογοητεύσω, αν και αυτό ήταν μόνο δικό μου πρόβλημα. Οι γονείς του παιδιού ήταν συνεχώς πολύ προστατευτικοί μαζί μου και ποτέ δεν ένιωσα να με πιέζουν σε κανένα στάδιο της διαδικασίας.
Όταν έκανα το τεστ εγκυμοσύνης, στις 26 Μαρτίου, και είδα ότι ήταν θετικό ένιωσα χαρά και ανακούφιση. Αμέσως σκέφτηκα τους μέλλοντες γονείς και πώς θα αντιδρούσαν. Πέθαινα να τους πω τα νέα.
Ο σύζυγος, η οικογένεια και οι φίλοι μου με υποστήριξαν ιδιαίτερα. Κάποιοι προβληματίζονταν εάν θα μπορούσα να ανταπεξέλθω στις ανάγκες μιας εγκυμοσύνης, ενώ έπρεπε ταυτόχρονα να φροντίζω τα παιδιά μου, ηλικίας πέντε και τριών ετών. Δεν ήταν εύκολο, ένιωθα συνέχεια κουρασμένη και είχα ναυτίες, αλλά δεν θα ήταν διαφορετικά εάν απλώς περίμενα ένα δικό μου τρίτο παιδί. Κάποιοι επίσης μου μίλησαν για τους κινδύνους που μπορεί να έχει η επιλογή μου να γίνω παρένθετη μητέρα. Τους είχα σκεφτεί κι εγώ, όμως εστίασα στο αποτέλεσμα και όχι σε ό,τι μπορούσε να πάει στραβά: να έχω έναν καλό τοκετό, να φέρω στον κόσμο ένα υγιές μωρό και να κάνω δυο ανθρώπους ευτυχισμένους.
Με τον άντρα μου δεν ξέραμε πώς θα αντιδρούσαν τα παιδιά μας που θα έβλεπαν να είμαι έγκυος και μετά να δίνω το μωρό, κι αυτό ήταν από τα θέματα που συζητήσαμε διεξοδικά με τον σύμβουλο, πριν ξεκινήσει η όλη διαδικασία. Εξήγησα στα παιδιά ότι η μαμά μεγαλώνει ένα μωρό στην κοιλιά της για χάρη κάποιων ανθρώπων που το σώμα τους δεν έχει την ικανότητα να μεγαλώσει το μωρό. Ξέρουν πως όταν γεννηθεί θα το φροντίσουν εκείνοι, όπως εμείς φροντίζουμε αυτά. Τους λέω πόσο τυχεροί νιώθουμε, εγώ κι ο μπαμπάς τους, που μπορέσαμε να αποκτήσουμε παιδιά. Το μικρό φιλάει κάθε βράδυ την κοιλιά μου και λέει στο μωρό «όνειρα γλυκά».
Αυτή τη στιγμή είμαι έξι μηνών, νιώθω τις κινήσεις του εμβρύου που μου θυμίζουν συνέχεια την ύπαρξή του. Απαντάω με ένα χάδι και συνεχίζω τη δουλειά μου. Χαίρομαι πολύ που ξέρω ότι πρόκειται να βοηθήσω να αλλάξουν τόσες ζωές. Νιώθω την ανάγκη να προστατέψω αυτό το μωρό αλλά υπάρχει και μια απόσταση. Θέλω ό,τι καλύτερο για το παιδί που μεγαλώνει μέσα μου και με ενδιαφέρει να είναι γερό όπως στις προηγούμενες εγκυμοσύνες μου, όμως ο δεσμός μου μαζί του δεν είναι ο ίδιος. Κατά κάποιο τρόπο, νιώθω σαν να είμαι η μπέιμπι σίτερ. Ίσως όταν δω από κοντά αυτό το κοριτσάκι να αισθανθώ διαφορετικά, όμως για μένα είναι το παιδί κάποιου άλλου.
Δεν ξέρω τι θα γίνει με τον τοκετό. Ελπίζω να είναι όπως οι άλλοι δύο. Ξέρω ότι αμέσως μόλις γεννήσω, θα εστιάσω στο γεγονός ότι έκανα ένα μεγάλο δώρο σε δυο ανθρώπους, θα τους δω με το μωρό τους και να νιώσω τη ζωή τους να αλλάζει. Πρόθεσή μου είναι να δω αυτό το παιδί να περνάει στους νόμιμους γονείς του. Ανυπομονώ να έρθει αυτή η μέρα».