Τις προηγούμενες μέρες των γιορτών του Πάσχα όλοι λίγο-πολύ βρεθήκαμε "αντιμέτωποι" με ερωτήματα των παιδιών μας, ανάλογα με την ηλικία και την ωριμότητα του το καθένα, και με την… αμηχανία μας να τα απαντήσουμε! Πολλές φορές μόνο και μόνο επειδή κι εμείς οι ίδιοι δεν γνωρίζαμε την απάντηση. Δεν γνωρίζουμε την απάντηση. Ή απλώς δεν υπάρχει απάντηση…
"Ποιός είναι ο Χριστός;" "Γιατί πέθανε;", "Μας ακούει ο θεός όταν του μιλάμε, μας βλέπει;", "Που είναι τώρα;", "Ήταν κακοί αυτοί που σταύρωσαν τον Χριστό;", "Είναι αληθινός ο Χριστούλης;"
Και δώστου να πλάθουμε ιστορίες και σενάρια, να απλοποιούμε τα λόγια και τις σκέψεις μας, να προσπαθούμε να χρησιμοποιήσουμε λέξεις που δεν πληγώνουν, έννοιες που δεν τραυματίζουν, να κάνουμε χειροπιαστό το αφηρημένο, πραγματικό το μεταφυσικό…
Και να μας κοιτούν με τα μεγάλα μάτια τους. Και να δείχνουν ότι καταλαβαίνουν. Να δείχνουν ότι μας ευχαριστούν για τις απαντήσεις μας, ότι μας ευγνωμονούν που τους εμπιστευόμαστε τις αλήθειες μας και δεν προσπαθούμε να τους αποφύγουμε με δικαιολογίες ή αλλάζοντας γρήγορα θέμα… Και βέβαια που δεν τους θεωρούμε "μικρούς" για να αντιληφθούν τόσο περίπλοκα ζητήματα. Γιατί όποιος είναι ικανός να θέσει μια ερώτηση, είναι ικανός να δεχτεί και την απάντησή της.
Είναι αλήθεια τελικά. Οι πιο δύσκολες ερωτήσεις -αυτές ακριβώς για τις οποίες δεν υπάρχουν εύκολες απαντήσεις, αν υπάρχουν καθόλου- είναι αυτές ακριβώς οι απλές ερωτήσεις που μπορεί να διατυπώσει ένα παιδί. Και που έκτοτε τον κυνηγούν σαν ενήλικα και ίσως ολόκληρη η ζωή του είναι ένας υπέροχος αγώνας να βρει τις απαντήσεις αυτών των πρώτων ερωτήσεων των παιδικών του χρόνων…
Αλλά ας κάνουμε και κάτι άλλο. Ας ακούσουμε τα παιδιά μας. Τις δικές τους απαντήσεις. Ας αφεθούμε στον ανώδυνο μαγικό ρεαλισμό τους. Έναν ρεαλισμό, ρεαλιστικότερο από τη δική μας τελικά πραγματικότητα. Στο ένστικτό τους. Στην ικανότητά τους να αντιλαμβάνονται τα πράγματα άμεσα, χωρίς πειστήρια και αποδείξεις αλλά με τη σοφία της καρδιάς. Και ας μάθουμε από αυτά. Αν κάποιος πρέπει να ανοίξει τα αυτιά του, είμαστε εμείς. Στο αναπάντεχο. Στο απρόσμενο. Στο μη δοκιμασμένο. Στον μαγικό ορθολογισμό τους…
Σωστά το καταλάβατε, όσοι το καταλάβατε. Η παράθεση της αρχής, που είναι απόσπασμα από τον “Μικρό Πρίγκιπα” είναι λάθος. Ακολουθεί το σωστό:
«Οι μεγάλοι δεν καταλαβαίνουν τίποτα από μόνοι τους και είναι κουραστικό για τα παιδιά να προσπαθούν πάντα και συνέχεια να τους εξηγούν τα πράγματα.»
Τι λέτε; Πιο κοντά στην αλήθεια, έτσι;
Πηγή: goldmum.gr
