Η ζωή, δεν έχουν εντελώς άδικο τα αγόρια, όντως τελειώνει. Η ζωή όπως την ήξερες τουλάχιστον. Αν δεν είχες προλάβει να ξενυχτίσεις, να ταξιδέψεις, να σε πάρει ο ύπνος στην παραλία, να κάνεις μαραθώνιους βλέποντας την αγαπημένη σου σειρά, να πηγαίνεις σε μεταμεσονύκτιες προβολές, αν έκανες παιδί απρογραμμάτιστα, αν δεν ήσουν έτοιμος ή δεν είχες προλάβει να το συνειδητοποιήσεις, τότε πρόβλημά σου. Το παιδί δεν έρχεται στον κόσμο για να σου στερήσει τον ύπνο και το σεξ, να σου κλείσει την τηλεόραση, να σε ξεκόψει από τις παρέες σου, να δοκιμάσει τη σχέση σου με τη γυναίκα σου. Δε θέλει να σε εκμεταλλευτεί και να σε χειραγωγήσει. Δε σε μισεί και δε σκοπεύει να σου καταστρέψει τη ζωή. Ερχεται για να σου την κάνει διαφορετική, περίπλοκη, ομορφότερη, καινούρια. Στο χέρι σου είναι πότε θα το συνειδητοποιήσεις –όπως στις περισσότερες περιπτώσεις και εδώ ισχύει το «όσο γρηγορότερα, τόσο καλύτερα».
Η μάνα, από την άλλη, όταν καταφέρει να ισορροπήσει μεταξύ ορμονών και ευθυνών, αρχίζει να την ψυλλιάζεται τη δουλειά. Κι εκείνη θέλει τον χρόνο της, να σερφάρει στα αγαπημένα της σάιτ και όχι στις «100+1 γκουρμέ συνταγές για μωρά», να μιλάει με την κολλητή της για χαζομάρες και όχι για λερωμένες πάνες, να μην κοιμάται από τις 12 –ενώ νυστάζει από τις 10. Αργά αλλά συνειδητά αρχίζει να μπαίνει στο πετσί του νέου της ρόλου. Ok, είναι πιο δύσκολο από ό,τι το περιέγραφαν (καλό το multitasking, αλλά αλήθεια πώς μπορεί ΕΝΑΣ άνθρωπος να κάνει τόσα πράγματα ταυτόχρονα;), το θέμα όμως είναι τι μπορείς να κάνεις για να το διασκεδάσεις όσο περισσότερο γίνεται.
Γέλα, άκου, έχε υπομονή, μείνε ανοιχτή σε όσα προσπαθεί να σε μάθει το παιδί σου. Μην εκπαιδεύσεις, μην επιμείνεις από πείσμα, μην το παίξεις ο αλάνθαστος ενήλικας, μην είσαι δεκτική στη βλακεία και τις συμβουλές των τρίτων. Κάνε καινούριες παρέες, έχε τα μάτια σου ορθάνοιχτα. Το μωρό δε σε κλείνει στο σπίτι, η διάθεσή σου το κάνει. Θα εκπλαγείς από τους ενδιαφέροντες ανθρώπους που μπορεί να γνωρίσεις στα 30 και βάλε σου χρόνια. Προσωπικά, ποτέ δεν περίμενα να κάνω καινούριους φίλους στα 33 μου. Κι όμως, ξαφνικά έχω τους περισσότερους φίλους που είχα ποτέ! Είναι πολύτιμο, είναι αληθινά αναζωογονητικό να μοιράζεσαι τα συναισθήματά σου και τις αγωνίες σου, να γκρινιάζεις, να γελάς και να κουκουβαγίζεις με ανθρώπους που καταλαβαίνουν τι θες να πεις από τη δεύτερη φράση σου. Να μη σε κατακρίνουν όταν το παιδί σου περνάει «εκείνη τη φάση», να σε συμβουλεύουν γιατί τα έχουν περάσει πριν από σένα, να σε καθησυχάζουν όταν νιώθεις ότι τα χάνεις. Γιατί αγαπούν, θυμώνουν, νιώθουν, κουράζονται, ενθουσιάζονται, ανησυχούν, μαζί με εσένα. Γιατί σε αγαπούν. Και αγαπούν το παιδί σου. Και αυτό δε συμβαίνει κάθε μέρα.
Ρούλα Κεφάκη