Πρώτα από όλα το ήθελα πάρα πολύ. Συνειδητά και πολύ προσγειωμένα είπα θέλω να κάνω ένα παιδί τώρα. Και ήρθε. Και ο κατακλυσμός συναισθημάτων αλλά και η απρόσμενα γρήγορη εναλλαγή τους με συνεπήρε.
Ταυτόχρονα με το καθήκον να μεγαλώσεις το πλάσμα που έφερες στο κόσμο το οποίο από μόνο του δε σου άφηνε και πολύ χώρο να σκεφτείς και να νιώσεις πολλά, γνώριζες εσένα, το παιδί σου, τον άντρα σου.. Όλα από την αρχή.... Μετά το σοκ του πρώτου μήνα, αφήνεσαι και αγαπάς πολύ... πιο πολύ από όσο ήξερες ότι μπορούσες. Το ένστικτο αρχίζει και δουλεύει για τα καλά. Ενώ ανάμεσα στους θηλασμούς, τη φροντίδα αλλά και τη δυσκολία της καθημερινότητας νιώθεις έστω και λίγο ότι πιέζεσαι, για την ανταμοιβή που παίρνεις επίσης δε μπορεί να σε προετοιμάσει κανείς. Ένα βλέμμα, ένα άγγιγμα, ένα χαμόγελο και η διαπίστωση μαζί ότι αυτό το πλάσμα το δημιούργησες εσύ, τα σβήνει όλα. Και κάπως έτσι έρχεται και το δεύτερο παιδί.
Και ενώ θεωρείς ότι είσαι πιο έμπειρη και ξέρεις καλύτερα και θα τα κάνεις πιο σωστά, ανατρέπονται όλα. Γιατί είναι ένας κανούριος μικρός άνθρωπος τελείως διαφορετικός από το πρώτο που έφτιαξες και άρα όλα ξανά από την αρχή. Η ισορροπία από τους 3 στους 4, η ισορροπία μεταξύ των 2 παιδιών, η ισορροπία μέσα σου. Είναι διαφορετικά όλα, και το φοβερό είναι ότι με 2 παιδιά βιώνεις επίσης πρωτόγνωρα συναισθήματα.
Το ταξίδι της μητρότητας είναι συγκλονιστικό και αυτά που ζεις καθημερινά δε πληρώνονται ούτε αγοράζονται πουθενά. Δε παύει όμως να είναι ένα ταξίδι δύσκολο, άλλες φορές μοναχικό και επί 24ωρου βάσεως δοτικό. Πρέπει να είσαι εκεί. Πάντα και παντού.
Και εκεί μπαίνει το θέλω. Μου λείπει η ανεμελιά. Να μην έχω 24ώρες το 24ώρο τη σκέψη μου κολλημένη σε 2 μικρούς ανθρώπους που ρουφάνε από μέσα μου με καλαμάκι όλη μου την ενέργεια αλλά και φαιά ουσία. Μου λείπει αυτό το μοναχικό μισάωρο με τον εαυτό μου. Να κάνω κάτι που με χαλαρώνει, όπως να διαβάσω ένα βιβλίο όπου θα μπορώ να συγκεντρωθώ για τουλάχιστον 10 (ίσως είναι και πολλά) ολόκληρα λεπτά ή να δω μια ταινία ολόκληρη χωρίς να κοιμηθώ από την κούραση. Και κυρίως free of thinking. Δε μου λείπουν οι έξοδοι και τα ψώνια ούτε τα ξενύχτια. Τα έκανα στην ώρα τους με το κουτάλι. Απολαμβάνω την οικογενειακή έξοδο και τα παιχνίδια με τα παιδιά και ανυπομονώ να έρθει η ώρα που θα πάμε στη παραλία με τα κουβαδάκια μας και θα φτιάξουμε κάστρα και τούνελ.
Αλλά νομίζω ότι καμία μητέρα και ειδικά αυτές που μεγαλώνουν αποκλειστικά μόνες χωρίς καμία εξωτερική βοήθεια είτε αυτή λέγεται γιαγιά, σύζυγος, νταντά και είναι όλη μέρα σπίτι παλεύοντας με ένα, δύο και τρία παιδιά ότι θα μπορούσε να φανταστεί πόσο από σένα απορροφά η μητρότητα. Κανένας μα κανένας δε μπορεί να σε προετοιμάσει για αυτό που θα βρεις μπροστά σου εκτός απο σένα τον ίδιο που το βιώνεις. 'Ίσως το ότι δίνεσαι ολοκληρωτικά σε έναν άνθρωπο με ευθύνη, συνέπεια και πολλή αγάπη να σε καθιστά γονέα.
Το να ομολογείς πως σου λείπει να πας μόνη σου στη τουαλέτα ή να είσαι ξαπλωμένη και απλά να κοιτάς το ταβάνι βρε αδερφέ δε σε κάνει λιγότερο μητέρα επειδή αποζητάς τον εαυτό σου και όχι απαραίτητα τον παλιό γιατί ο νέος είναι πιο ωραίος και βελτιωμένος, αλλά σε ορίζει λιγάκι μέσα στα πλαίσια του φυσιολογικού ανθρώπου με ανάγκες και θέλω. Και αν μπορείς και τον συναντάς που και που και τα λέτε σίγουρα αυτό θα σε κάνει καλύτερη και πιο ευτυχισμένη μητέρα! Εγώ φροντίζω να του κλείνω ραντεβού συχνά!
Μαριάννα Στεργιούλα