Όπως όλοι γνωρίζουμε, οι λέξεις "ήρεμος" και "γονιός" δεν θα έπρεπε να μπαίνουν στην ίδια πρόταση. Πώς μπορεί να είναι κανείς ήρεμος όταν μεγαλώνει παιδιά; Όταν 24 ώρες το 24ωρο αγωνιά και ανησυχεί για την υγεία τους, την εξέλιξή τους, τη συμπεριφορά τους, τα πάντα. Όταν εκείνα βρίσκουν κάθε πιθανή και απίθανη ευκαιρία να μας φτάσουν στα όριά μας, γκρινιάζοντας, απαιτώντας και κάνοντας πράγματα που τους έχουμε εξηγήσει ότι απαγορεύεται να κάνουν; Από την άλλη, ποιος δεν θα ήθελε να επικρατεί ηρεμία στο σπίτι του, να μην ακούγονται φωνές και ουρλιαχτά, να μπορεί να συνεννοηθεί με τα παιδιά του σε ήπιους τόνους; Αν και θα μας άρεσε η ιδέα να μην φωνάζουμε στα παιδιά μας, είναι δύσκολο να διατηρήσουμε την αυτοκυριαρχία μας όταν εκείνα συνεχίζουν να... πατάνε τα κουμπιά μας! Έτσι, πιστεύουμε ότι ο μόνος τρόπος να ηρεμήσουμε εμείς είναι να αλλάξουν συμπεριφορά τα παιδιά. Με αυτόν τον τρόπο όμως το μόνο που καταφέρνουμε είναι να στρέψουμε την προσοχή μας στο να κάνουμε τα παιδιά να φερθούν διαφορετικά, αντί να αξιοποιήσουμε αυτή την ενέργεια για να δράσουμε εμείς με διαφορετικό τρόπο -παραχωρώντας την προσωπική μας ηρεμία στα χέρια των παιδιών μας. Και τότε αρχίζουμε να φωνάζουμε "θέλω να σταματήσεις να κάνεις έτσι", "θέλω να μου μιλάς καλύτερα", "θέλω να μην ενοχλείς τον αδερφό σου". Ή -με άλλα λόγια "εσύ μόνο μπορείς να με κάνεις να ηρεμήσω, να νιώσω ότι έχω αξία, γιατί εγώ δεν έχω ιδέα τι να κάνω"! Έτσι, αρχίζει μια μάχη εξουσίας ανάμεσα σε γονείς και παιδιά, μια μάχη που δεν τελειώνει ποτέ!

Να τι μπορείτε να κάνετε -αντί γι' αυτό- για να γίνετε πιο ήρεμος γονιός:

1. Βάλτε στόχο να μη χάσετε την ψυχραιμία σας. Σε όλους έχει συμβεί να δουλέψουμε σε κάποια στιγμή της ζωής μας με κάποιον προϊστάμενο που κατάφερνε να μας βγάζει συστηματικά εκτός εαυτού. Εσείς, πώς καταφέρνατε τότε να κρατάτε την ψυχραιμία σας; Γιατί, σίγουρα, δεν βάζατε τις φωνές ούτε απαιτούσατε να σταματήσει να σας εκνευρίζει. Κάντε το ίδιο και με τα παιδιά σας. Συμπεριφερθείτε σαν να μην "επιτρέπεται" να γίνετε έξω φρενών.

2. Μην προσπαθείτε να επιβάλλετε συγκεκριμένες συμπεριφορές στο παιδί. Μην κάνετε το λάθος να πιστεύετε ότι παιδί κάνει κάτι προκειμένου να σας εκνευρίσει και γενικά μην ταυτίζεστε με τις πράξεις του. Η συμπεριφορά του είναι δική του επιλογή -εσείς επιλέγετε πώς θα αντιδράσετε σ' αυτήν. Μόνο έτσι θα έχετε τον έλεγχο του εαυτού σας -που είναι ο μόνος έλεγχος που σας χρειάζεται.  

3. Επιλέξτε ποια είναι η στάση που θα κρατήσετε ανεξάρτητα από τη συμπεριφορά του παιδιού. Μην επιτρέψετε στο παιδί να ελέγχει την δική σας συμπεριφορά. Αυτό ακριβώς κάνετε όταν απαιτείτε φωνάζοντας να σας σεβαστεί ή να κάνει αυτό που πρέπει για να νιώσετε ότι κάνετε καλά τη "δουλειά" του γονιού. Θυμηθείτε: κανείς δεν μπορεί να σας δώσει την αξία που έχετε, εκτός από τον εαυτό σας.

4. Βάλτε τον εαυτό σας στο επίκεντρο. Ασχοληθείτε με τη δική σας στάση, όχι του παιδιού. Προσπαθήστε να χειριστείτε σωστά τα δικά σας συναισθήματα, όχι τα δικά του. Με αυτόν τον τρόπο θα διαπιστώσετε ότι μπορείτε να εμπνεύσετε και να επηρεάσετε περισσότερο και τη δική του συμπεριφορά.  

5. Προσπαθήστε να επιβάλλετε τη λογική στα συναισθήματά σας. Ως γονιός οφείλετε πολλές φορές να παίρνετε αποφάσεις με το μυαλό και όχι με την καρδιά. Και κυρίως, να αναγνωρίζετε τη διαφορά ανάμεσά τους. Μήπως αντιδράτε με έναν συγκεκριμένο τρόπο στο παιδί επειδή νιώθετε θυμό; Τότε, θα πρέπει πρώτα να ηρεμήσετε και μετά να αντιδράσετε. Μην επιτρέψετε στα αρνητικά συναισθήματα να καθοδηγήσουν τη συμπεριφορά σας.

Διαβάστε κι εδώ πώς να φωνάζετε λιγότερο, ενώ το παιδί σας μπαίνει στην εφηβεία!