Νόμιζα ότι ήταν κάτι προσωπικό, ότι συνέβαινε μόνο σε μένα, ότι για κάποιο λόγο που δεν είχα μπει στη διαδικασία να αναλύσω, δεν μου άρεσε πια να βλέπω θρίλερ στον κινηματογράφο και γενικά θεάματα που προκαλούν φόβο. Μέχρι που έτυχε να συζητήσω το θέμα με άλλους γονείς και διαπίστωσα ότι μάλλον πρόκειται για κάτι που είναι κοινό σε όλους (ή τουλάχιστον στους περισσότερους).

Κάποτε ήμουν από τους πρώτους που θα έκλειναν θέση σε κινηματογράφο με τέλεια συστήματα ήχου και εικόνας προκειμένου να είναι βέβαιο ότι όλα τα ουρλιαχτά, οι ύποπτες σκιές τρομαχτικά εφέ θα ακούγονταν και θα φαίνονταν ΠΟΛΥ τρομαχτικά! Από τότε που έμεινα έγκυος στο πρώτο μου παιδί όμως γενικά αποφεύγω αυτής της κατηγορίας της ταινίες -ακόμα και στην τηλεόραση.

Γιατί όμως συμβαίνει αυτό; Νομίζω ότι έχω την απάντηση:

Όταν ένας άνθρωπος γίνεται γονιός αναγκάζεται να βιώσει το πόσο ευάλωτος είναι σε επίπεδα που δεν είχε γνωρίσει ποτέ μέχρι τότε. Κρατώντας ένα νεογέννητο στην αγκαλιά σου είναι σαν ο ψυχισμός σου να αναδιοργανώνεται με έναν εντελώς καινούριο τρόπο. Ξέρεις ότι πλέον είσαι υπεύθυνος όχι μόνο για τον εαυτό σου αλλά και για ένα εντελώς απροστάτευτο πλάσμα! Γι' αυτό, οι περισσότεροι γονείς που ξέρω δεν θέλουν κάποιος τυχαίος κινηματογραφικός ήρωας να τους θυμίζει πόσο εύθραυστη είναι η ανθρώπινη ύπαρξη. Δεν έχουν καμία καινούρια απόδειξη του πόσο παράλογος κι άδικος είναι ο κόσμος όπου ζούμε.

Δεν θέλουν να φανταστούν ότι τα παιδιά τους θα έρθουν ποτέ αντιμέτωπα με μια απειλή σαν αυτή που βλέπουν στην οθόνη -είτε είναι πραγματική είτε εντελώς φανταστική.

Όταν αποκτάς την ευθύνη ενός ανθρώπινου πλάσματος γνωρίζεις ήδη μέχρι το τελευταίο σου κύτταρο ότι ο κόσμος είναι ένα υπέροχο αλλά και επικίνδυνο μέρος. Κι αυτός ο τρόμος είναι αρκετός από μόνος του για να καλύψει την ανάγκη σου να νιώσεις για λίγο «στην τσίτα». Ειλικρινά, δεν θέλεις άλλο...

Κι έτσι, παρόλο που πάντα θα θυμάμαι με νοσταλγία τις εποχές που έβλεπα με την παρέα μου (η και μόνη μου) τις πιο τρομαχτικές ταινίες γελώντας με ανακούφιση όταν έπεφταν οι τίτλοι του τέλους, νομίζω ότι θα προτιμώ πλέον τις γλυκανάλατες κομεντί που με κάνουν να πιστεύω για λίγο ότι τα παιδιά μου κι εγώ είμαστε ασφαλείς μέσα σε μια υπέροχη ροζ φούσκα. Το προτιμώ.