Τρελαίνονται για σούπα από πράσο και μπρόκολο και είναι βέβαιο ότι δεν θα φέρουν κανέναν σε δύσκολη θέση ακόμα κι αν τα πάρεις μαζί σε ένα ακριβό εστιατόριο, αφού όχι μόνο τρώνε τα πάντα αλλά ξέρουν και πώς να απολαμβάνουν ένα γεύμα.
Η συμπεριφορά των παιδιών στη Γαλλία απέναντι στο φαγητό είναι λογικό να προκαλεί εντύπωση στον καθένα. Έτσι, όταν η Karen LeBillon, μια Καναδή συγγραφέας χρειάστηκε να μετακομίσει στη Γαλλία με το σύζυγο και τις δύο κόρες της, έπαθε ένα μίνι πολιτισμικό σοκ όταν είδε ότι στους παιδικούς σταθμούς σέρβιραν στα παιδάκια ροκφόρ και ραπανάκια! Και εκείνα τα έτρωγαν με ευχαρίστηση. Στο βιβλίο της με τον εύγλωττο τίτλο French Kids Eat Everythingκαταγράφει όλες τις πολιτισμικές διαφορές που κάνουν τα οικογενειακά γεύματα στα σπίτια των Γάλλων τόσο εύκολη κι ευχάριστη υπόθεση και αποκαλύπτει τους δέκα κανόνες που πρέπει να ακολουθήσουμε εάν θέλουμε να δούμε μια μέρα και τα δικά μας παιδιά να απολαμβάνουν τις μπάμιες τους!
1. Οι γονείς αναλαμβάνουν το ρόλο να «εκπαιδεύσουν» τα παιδιά τους στις γεύσεις. Οι γονείς θεωρούν υποχρέωσή τους να εκπαιδεύσουν τα παιδιά τους σε όλες τις γεύσεις και τα φέρνουν σε επαφή με πολλές διαφορετικές τροφές. Η νέα τροφή κάθε φορά παρουσιάζεται ως τμήμα ενός συνολικού γεύματος (όχι μόνη της) κι όταν το παιδί δεν δείξει να την εκτιμά ιδιαίτερα η μαμά απλώς σχολιάζει ότι ίσως είναι ακόμα νωρίς για να του αρέσει και φροντίζει να την ξανασερβίρει μερικές εβδομάδες αργότερα. Άλλωστε, όπως λένε και οι διατροφολόγοι, ένα παιδί μπορεί να χρειαστεί να δοκιμάσει έως και 15 φορές μια νέα τροφή μέχρι να διαπιστώσει ότι του αρέσει. Το ότι δεν δείχνει να την απολαμβάνει τώρα δεν είναι λόγος να μην του την ξαναδώσουμε ποτέ.
2. Δεν τρώνε ποτέ για συναισθηματικούς λόγους και το φαγητό δεν χρησιμοποιείται σαν τιμωρία ή επιβράβευση. Τα παιδιά δεν είναι σκυλάκια που πρέπει να τα επιβραβεύεις με μια λιχουδιά κάθε φορά που κάνουν το σωστό ή να τα τιμωρείς στερώντας τους το αγαπημένο τους σνακ αν σε απογοητεύσουν. Διαφορετικά, μαθαίνουν ότι το φαγητό μπορεί να τα βοηθήσει να ξεπεράσουν τα άσχημα συναισθήματα και τα τρώνε ανεξέλεγκτα, όχι επειδή πεινάνε αλλά επειδή αισθάνονται άγχος, λύπη ή ανία. Όταν χρειάζονται ένα κίνητρο για να κάνουν κάτι, αυτό μπορεί κάλλιστα να είναι μια βόλτα στο πάρκο ή μια παρτίδα από το αγαπημένο τους επιτραπέζιο παιχνίδι.
3. Οι γονείς κανονίζουν τα γεύματα και τα παιδιά τρώνε ό,τι και οι ενήλικες. Στη Γαλλία κανένας γονιός δεν θα ρωτήσει το παιδί του «τι θέλεις να φάμε σήμερα;» ούτε, βέβαια, και θα του τηγανίσει πατάτες επειδή «το παιδί δεν τρώει φασολάκια». Τα παιδάκια στη Γαλλία τρώνε τρία κυρίως γεύματα και ένα σνακ, το “gouter” στις 4 το απόγευμα. Το τι θα φάνε είναι κάτι που επιλέγουν αποκλειστικά οι γονείς και δεν αλλάζει σε καμία περίπτωση.
4. Το μεσημέρι (ή το βράδυ) όλα τα μέλη της οικογένειας κάθονται μαζί στο τραπέζι. Στη Γαλλία, κάθε γεύμα είναι μια γιορτή. Δεν τρώνε ποτέ χωρίς να έχουν βάλει πρώτα ένα καθαρό τραπεζομάντιλο και ασορτί πιάτα. Τα παιδιά, όπως σχολιάζει η LeBillonστο βιβλίο της ανταποκρίνονται με ενθουσιασμό σ’ αυτή την ιεροτελεστία. Τους δίνει ένα λόγο να επιδείξουν καλή συμπεριφορά.
5. Το κλειδί για να φάνε τα λαχανικά τους είναι η ποικιλία. Σε ένα τυπικό οικογενειακό γεύμα στη Γαλλία, τα λαχανικά θα σερβιριστούν ως πρώτο πιάτο, όταν τα παιδιά είναι πεινασμένα και είναι πιο πιθανό να τα φάνε. Επιπλέον, συνήθως δεν περιορίζονται σε ένα είδος, αλλά υπάρχει ποικιλία, π.χ. σαλάτα με τριμμένο καρότο, αγγούρι, παντζάρι, αντίβ, τυρί και κρουτόν.
6. «Ακόμα κι αν δεν σου αρέσει, είναι υποχρεωτικό να το δοκιμάσεις». Οι Γάλλοι γονείς επιμένουν να δοκιμάσουν τα παιδιά τους καινούριες τροφές, χωρίς ωστόσο να μετατρέπουν το οικογενειακό τραπέζι σε πεδίο μάχης. Εάν κάτι δεν αρέσει, δεν θα το κάνουν ζήτημα. Ούτε όμως θα επιβραβεύουν συνέχεια τα παιδιά επειδή τρώνε το φαγητό τους. Το ζητούμενο είναι στο τραπέζι να επικρατεί μια ευχάριστη, χαλαρή ατμόσφαιρα που δεν έχει ως επίκεντρο το φαγητό, ώστε να παιδιά να νιώθουν όμορφα και να θέλουν να καθίσουν.
7. Δεν μασουλάμε τίποτα ανάμεσα στα γεύματα. Οι Γάλλοι γονείς –αντίθετα, προφανώς, με τους περισσότερους Έλληνες, πιστεύουν ακράδαντα ότι το παιδί τους δεν πρόκειται να πάθει τίποτα εάν πεινάσει. «Η πείνα είναι το καλύτερο ορεκτικό», λένε. Και είναι γεγονός! Όταν το παιδί μασουλάει διάφορα σνακ, είναι πιο πιθανό να μην θέλει να φάει το φαγητό του όταν έρθει η ώρα του γεύματος ούτε να είναι ιδιαίτερα «ανοιχτό» σε νέες γεύσεις.
8. Για να απολαύσεις το φαγητό, πρέπει να τρως αργά. Στα σχολεία της Γαλλίας υπάρχει σχετική οδηγία από το Υπουργείο που ορίζει ότι τα γεύματα πρέπει να έχουν διάρκεια τουλάχιστον μισής ώρας, ακόμα και στους παιδικούς σταθμούς. Άλλωστε, η ώρα του φαγητού δεν είναι μόνο για να ικανοποιήσουν τα παιδιά –και οι μεγάλοι- την πείνα τους αλλά και για να κοινωνικοποιούνται. Έτσι, τα παιδιά μαθαίνουν να κάθονται ήσυχα στο τραπέζι για αρκετή ώρα και να απολαμβάνουν το φαγητό και την παρέα.
9. Τρώμε κυρίως «αληθινό» φρεσκομαγειρεμένο φαγητό και επιλέγουμε «έτοιμες» τροφές μόνο σε ειδικές περιπτώσεις. Για τους Γάλλους είναι σημαντικό στο οικογενειακό τραπέζι να υπάρχει ισορροπία. Το να φας υπερβολικά ή πολύ λίγο, είναι λάθος, όπως και το να έχεις εμμονή με την υγιεινή διατροφή και να μην επιτρέπεις ποτέ στον εαυτό σου να δοκιμάσει junkfood. Έτσι, θα αφήσουν τα παιδιά τους να φάνε και μια γλυκιά ή αλμυρή λιχουδιά, αλλά μόνο μία φορά την εβδομάδα, για παράδειγμα, ή θα σερβίρουν σας επιδόρπιο πρώτα φρούτο και μετά γλυκό, ώστε να φάνε μικρότερη ποσότητα. Επίσης, επιλέγουν πάντα καλής ποιότητας πρώτες ύλες για το φαγητό τους, αποφεύγουν τις επεξεργασμένες τροφές και διαθέτουν το ένα τέταρτο του μπάτζετ που έχουν για τη σίτιση της οικογένειας σε φρέσκα φρούτα και λαχανικά.
10.Τα γεύματα πρέπει να είναι μια εμπειρία που προκαλεί χαρά, όχι στρες. Ασφαλώς και υπάρχουν κανόνες, όμως αυτοί εκφράζονται σαν επιθυμίες και συνήθειες όχι σαν μια σειρά από απαγορεύσεις και αυστηρούς περιορισμούς. Τα παιδιά ενθαρρύνονται να φάνε το φαγητό τους, όχι όμως να «αδειάσουν το πιάτο τους» με το ζόρι και οι γονείς αποδέχονται το ενδεχόμενο παιδί να μη θέλει μια μέρα να φάει αρκετά ή κάποια συγκεκριμένη τροφή, χωρίς να αγχώνονται. Θεωρούν ότι η ώρα που κάθονται όλοι μαζί στο τραπέζι είναι αφιερωμένη στην απόλαυση.