Συχνά μας αρέσει να αντιμετωπίζουμε τα παιδιά σαν μικροσκοπικούς ενήλικες και έχουμε την απαίτηση από αυτά να χειρίζονται μόνα τους πολλά από όσα τα αφορούν. Άλλωστε, δουλειά μας είναι να αναθρέψουμε ανεξάρτητα άτομα, σωστά; Το πρόβλημα είναι το, σ' αυτό το πλαίσιο και έχοντας πάντα τις καλύτερες προθέσεις, κάποιες φορές περιμένουμε από εκείνα πράγματα που απλά δεν μπορούν να κάνουν, με αποτέλεσμα να εκνευριζόμαστε, να θυμώνουμε ή να ανησυχούμε. Μερικά από αυτά είναι:
Να ελέχγουν απόλυτα τα συναισθήματά τους
Μέχρι και την εφηβεία, τα παιδιά μαθαίνουν να διαχειρίζονται τα συναισθήματά τους. Όμως σε καμία περίπτωση δεν είναι σε θέση να τιθασεύσουν κάθε δάκρυ, κάτι άσχημη κουβέντα ή χειρονομία πριν τους ξεφύγει. Οι υστερίες, οι γκρίνιες, οι καυγάδες, η οργή είναι αναμενόμενα και το μόνο που θα καταφέρετε εάν έχετε από εκείνα την απαίτηση να συμπεριφέρονται σαν μικρού κύριοι και μικρές κυρίες συνέχεια είναι να νιώθετε πως έχετε αποτύχει στο ρόλο σας.
Να ακολουθήσουν από μόνα τους μια ρουτίνα
Είναι συχνό φαινόμενο για ένα παιδί να νυστάζει κι όμως να αρνείται να πέσει για ύπνο. Ή να πεινάει κι όμως να μην θέλει να διακόψει το παιχνίδι για να φάει. Ακόμα και να θέλει να πάει στην τουαλέτα αλλά να κάνει ό,τι μπορεί για να το καθυστερήσει. Είναι δουλειά του γονιού να βρει εκείνη τη ρουτίνα για τις βασικές λειτουργίες του παιδιού (ύπνος, φαγητό, παιχνίδι) αλλά και να το βοηθήσει να την ακολουθήσει, προκειμένου να είναι χαρούμενο, ξεκούραστο και ήρεμο.
Να πάρουν την καλύτερη απόφαση
Το πρόβλημα είναι ότι τα παιδιά δεν ξέρουν τι είναι καλύτερο για εκείνα, γι' αυτό είναι σχεδόν αδύνατο να πάρουν μια αντικειμενικά «σωστή» απόφαση. Ξέρουν απλώς τι θέλουν και τι θα τα ικανοποιούσε άμεσα όχι όμως ποιες θα είναι οι μακροπρόθεσμες συνέπειες κάθε επιλογής τους. Εξάλλου, εάν αφήσουμε ένα παιδί να αποφασίσει μόνο του το πιθανότερο είναι ότι αυτό που θα επιλέξει είναι να δει 6 ώρες τηλεόραση, να φάει καθισμένο στο κρεβάτι του, να αδειάσει όλα τα παιχνίδια στο πάτωμα και να μη δώσει κανένα στο μικρότερο αδερφάκι του. Δίνοντας στα παιδιά υπερβολική ελευθερία επιλογής βάζουμε σε τεράστιο ρίσκο το άμεσο και απώτερο μέλλον τους.
Να διαβάσουν τη σκέψη μας
Τα παιδιά απλά δεν αντιλαμβάνονται γιατί δεν κάνει να ζωγραφίσουν με μαρκαδόρους τον τοίχο στο δωμάτιό τους. Ούτε ότι είναι επικίνδυνο να κατεβαίνουν την τσουλήθρα με το κεφάλι. Ή ότι δεν μπορούν να βγουν στην αυλή να παίξουν φορώντας μόνο ένα φανελάκι όταν έξω έχει 8 βαθμούς Κελσίου. Είναι σημαντικό να τους εξηγούμε κάθε φορά που τους απαγορεύουμε κάτι ή που τα μαλώνουμε. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος να μάθουν όλες τις πληροφορίες που χρειάζονται και να τις συνδυάσουν μεταξύ τους ώστε να αναπτύξουν σταδιακά έναν πιο σωστό και ασφαλή τρόπο να αντιμετωπίζουν τη ζωή και τον κόσμο.
Να κάνουν πιο γρήγορα
Η αλήθεια είναι ότι μπορούν να δείξουν εξαιρετική ταχύτητα όταν φεύγουν από κοντά σας για να συναντήσουν τους φίλους τους στην παιδική χαρά. Όμως όχι, αυτό δεν σημαίνει ότι έχουν την ικανότητα να φορέσουν τις κάλτσες τους ή να δέσουν τα κορδόνια τους επειδή εσείς εκτιμάτε ότι έχετε αργήσει. Η αίσθηση του χρόνου αναπτύσσεται ακόμα στον εγκέφαλό τους και δουλειά μας δεν είναι να τους διδάξουμε πώς να... βιάζονται αλλά πώς να μάθουν να διαχειρίζονται σωστά το χρόνο τους!
Διαβάστε κι εδώ tips για να μεγαλώσουμε ανεξάρτητα παιδιά...